راهکارهای جدید

تصمیم گرفتم آهنگ های خوب گوش کنم، نه از این ها که ما بهشون می گیم خوب... از این دست که خوبند، شاد اند، اصلا همین مردیکه حلقه ی طلایی می خواند " برای دیدن تو بی قرارُم تا بیام از سفر...

"الهی من فدات... فدای اون چشات

میخوام اینو بدونی ... که  می میرم برات..." عروسی ...

حالا این باشه و آهنگ قری های وطنی یا اینکه مارون فایو بخواند " بات بیبی دِر یو گو اگین دِر یو گو اگین میکینگ می لاو یو هوو، یاه آی استاپد یوزینگ مای هِد،یوزینگ مای هِد لِت ایت آل گووو وو... سو آی کراس مای هارت اند آی هوپ تو دااای، دَت آیل اونلی اِستِی ویت یو وان مور نایت"... تازه موضوع این دومی رو هم خیلی دوست می داریم و باهاش همخونی هم می کنیم کلی خوووب! :) 

و اینجوری مثه اون شبای امتحانای دوران دبیرستان و حتا دانشگاه که ساعت 2 بلند می شدم که درس بخونم و 2تا 3 می رقصیدم که سرِ حال بیام و بعد 3 تا 4 درس می خوندم می خوابیدم حالا آهنگ می خونم تا بعد از نخود پلویی که درست کردم و ظرفایی که شستم و کمر کوچولوم دردش گرفته سرِ حال بیام و بشینم ای اند ام (الکترومگنتیسم، خیلیم خارجی) بخونم.

پ.ن: به خواهره ی محترمه: خدمتتون بگم که یه آهنگ می ذارم تو دراپ باکس از همیناس که تو می گی، اَه اَه... اینا چین؟! اما من امروز به کررات گوشش دادم و کلیم خوشم اومد. اسمش هست : نگو غم، نگو تنهایی، نگو تنها نشستم ! ماله یکیه بنامه گلاره... خوبه!

- بی اعصاب

-متعجب

*

-بی اعصاب

-بی اعصاب (چرا اینقدر بی اعصاب آخه؟)

*

-توجیه کننده و محق

-عصبانی اما خاموش و حق ندهنده

*

-باشه و بسه 

-ناراحت و اصلا به من چه!

...

و این از صبح یکشنبه!

فکر هایی از پس و پیش: می گوید لابد اتفاقاتی افتاده که اصلا از اساس آدمِ بی اعصاب و عصبانی ای شده ام... و من فکر می کنم حتا اتفاقی، حتا این جمله را از سر خالی کردن تقصیر این بداخلاقی ها سر من هم بیاندازی... تا کی مثلا حق می توانیم داشته باشیم بنا به دلیل اتفاقاتی که افتاده اینقدر بدون کنترل اعصاب زندگی کنیم؟ بعد فکر می کنم و باور دارم و حتا بیان می کنم که اینو فقط همین یکیو شاید واسه خودت می گم چون من تا یه جایی یا تحمل می کنم یا نتونسم می ذارم و می رم اما... نمی شه سر هیچی سر هر چی اصلا اینقدر زود عصبانی شد، اینقدر بی اعصاب بود... (و ته ذهنم فکر می کنم که جدا این حرف را فقط همین یک حرف را برای خودش زدم و گرنه من روزگاری، روزهایی استاد بودم با زندگی کردن با آدم هایی که زود عصبانی شوند و عصبانی رفتار کنند و حتا خیلی بدتر... دیگر بلد شده ام این را تا جایی تحمل می کنی و منتظر بهتر شدن می مانی، نشد... خودت این ماجرا را طوری خاتمه می دهی... یادم می آید که اون روزها ر. بهتر از من بلد بود... از اول میدان دعوا را ترک می گفت اصلا هم حوصله نشستن و منتظر شدن و تحمل کردن هم نداشت. من کوتاه نمی آمدم، اما حتا همین من یاد گرفتم و الان بلدم که فقط تا جایی که لطمه نزند باید ایستاد و گرنه باید گذاشت همه چیز را پشت سر و رفت.)

کتابخانه، طبقه سوم، پنجره ی کنار میزم

آسمانی که برای دیدنش جای شما حسابی خالی می شود... 

عکسی برای هفته

گوشه ای برای دلگرمی

اوضاع آروم تره، یعنی آرومِ نسبی-آروم از نوع نسبی- در واقع دارم یاد می گیریم که بابت هر چیزی که تا به حال 10 تا حرص می خوردم و سر درد می گرفتم و کل روزم به باد می رفت، فقط 5 تا حرص بخورم، همچنان سر درد بگیرم اما تلاش کنم مهارش کنم و کمتر از نصف روزم را از دست بدهم و این جای بسی خوشحالی ست.

با درسا حرف زدم امروز زیاد. از اینکه بعد از اینهمه مدت می فهمی، چقدر دوستانت به فکرت بودن، یعنی حداقل در موردت فکر می کردند و با اینکه هیچ وقت از چیزهایی حرف زده نشده، اما آن ها دیده اند و راجع به آن با هم حرف زده اند و فکر کرده اند راجع به تو و سعی کرده اند آدم هایی باشند که با آنکه به رویت نمی آورند اما در کنارت باشند، خیلی ذوق زده ام کرده است. اینکه وقتی می آیی حرف می زنی چیزهایی از تو می گویند، و می گویند که ما هم نگران بودیم و فلان، تو فکر می کنی که چقدر خوب که می فهمند و حتا بابتش نه تنها دلگرمی و همدردی که راه حل هم دارند، کاملا خوشحالت می کند. حس می کنی که فهمیده شده ای، با اینکه از ترس فهمیده نشدن، هیچ وقت راجع به چیزی حرف نزده ای. 

از اینکه درسا اینقدر زندگی ام را همین اواخر، قبل اومدن، بدون اینکه من حرفی زده باشم از نزدیک دیده است، اما مستقیما به رویم نیاورده، طوری که وقتی اشاره می کند، من فکر می کنم اون وقت ها تصادفی حرف هایی زده بوده، دلگرم می شوم. حس می کنم، که مهم بوده ام بی آنکه هیچ وقت بدانم. و این ها، اینکه اینقدر راجع به آن خوب می داند، فکر کرده است و قصد می کند که به تو حرف هایی بزند، که نشان دهد قابل فهم است این دوران ات، خووووب است؛ یک خوبِ گرم و صمیمی.

وقتی به من می گوید ته دلت می دانی چه می شود، و به آن فکر کن و خودت رو آروم کن. و بفهم که پس دیگه الان خیلی مهم نیست که چی هست، و بشین به درست برس و بدان که تنها چیزی که پس بعد از این 5 سال  می ماند، درست است... این جمله ها، از زبان کسی که بیرون گود است و تو فکر می کنی هیچ چیز نمی داند، سخت و مسخره می آید، اما وقتی از زبان کسی می شنوی که فهمیده ای که فهمیده ات، دیده ات و حتا از نزدیک دیده ات، حس خوبی دارد. حس می کنی، پس فکر هایی را انداختن به کنار و همه چیز را گذاشتن برای زمان پس آنقدر هم بی اخلاقی و بی وجدانی نیست. راستش خیلی دلم می خواهد همه این فکرها را مدتی بندازم به کنار و سعی کنم در جایی که هستم سعی کنم برای کاری که آمده ام، صرفا آدمِ مناسبی باشم.

*

در ایستگاه اتوبوس می شینم و فکر می کنم که فقط یک ماه دیگر دوستهایم، همان ها که 2 سال روزها و شب هایم را با آن ها می گذراندم می آیند اینجا پیشم و چقدر حس خانه می دهد. انگار دوباره ایران است و همه جمعیم. انگار دوباره می آیند خانه ی ما و چند روز می مانند و روزها را با هم می گذرانیم و حس عجیبی از خونه، خانواده و همچین چیزه دلگرم کننده ای به آدم می دهد. و مخصوصا که حرف های درسا یادت می اندازد که اگر چه هیچ وقت به چیزی اشاره نشده است، اما آنقدر در جریان ات هستند و آنقدر می فهمند که جایی برای نگرانی و پنهان کردن چیزی نیست. از فکر آمدنشان خوووبم. ( و به بحث هایم سر آمدنشان و اینکه من چه می کنم و علی ناراحت می شود که مثلا اگر با بچه های اینجا مسافرت نروم و جایش همه ی آن دو هفته را با بچه ها بمانم، کمتر اذیتم می کند، کمتر حرصم می دهد و از اساس به حرفهای درسا فکر می کنم که گاهی وقتی می دانی چه می شود، چه اهمیت دارد که این وسط چه اتفاق ها می افتد... خلاصه نگران همه ش درست کردن چیزی نباش، چیزهایی چه درستشان کنی چه نکنی خودشان به درست می شوند چرا که برای ادامه باید درست شد و اگر درست نشدند،... وقتی می دانی چه می شود، تمایلشان به این است که بلاخره جایی فروبپاشند...)

تا به حال اینقدر فکر نکرده بودم که می توانسته ام اینقدر مهم تلقی بشوم و خودم هم ندانم... چقدر حس خوبی بود، نه اینکه نگرانت بوده اند به خاطره حس نگرانی ... اینکه حواسشان بوده است، خیلی کیف داشت.